auteur: Judith Tenbusch
eindredactie: Lorraine Vesterink

Twee weken geleden ben ik tijdens mijn wekelijkse hardlooprondje ongelukkig op mijn knie gevallen. Ik liep niet eens snel. Ik verlaagde juist mijn tempo, omdat ik het een beetje rustig aan wilde doen. Ik struikelde en viel met mijn knie op een boomwortel die uit de grond stak.

Op de een of andere de manier wist ik meteen dat het niet goed was. Nadat ik mijn broek omhoog schoof, zag ik hoe mijn knie open lag. Gelukkig loop ik met een groep. Ik riep meteen een mede loopster die voor mij liep. Ze kwam terug en we strompelden samen naar onze trainer. Hij hoorde ons niet meteen roepen. Hij wilde, zo bleek achteraf, ons terecht wijzen dat wij al waren gestopt. Hij had een EHBO setje bij zich, dus het eerste verband zat al snel op mijn wond.

Ik was zo geschrokken dat het mij gebeurd was, omdat ik door het bos juist zo goed kan hardlopen. Kleine passen, de voeten steeds neerzetten, goed opletten, focus. Ik
was een voortreffelijke leerling die alles precies uitvoerde zoals de trainer zei. Vorig
jaar ben in Zwitserland 1200 hoogtemeters afgedaald over alleen maar
boomwortels, takken en door bochten heen zonder ook maar een keer te vallen…

Hoe kan het dat het mij gebeurde? En waarom juist nu ik zo goed op weg ben met bewuste keuzes maken in het leven. Ik was zo ontspannen, tevreden, gelukkig en trots op mezelf en toch viel ik!

Na de schrik gingen wij gelukkig met de hulp van twee lieve mede loopsters
naar het ziekenhuis. Daar dacht ik alleen maar, help mij snel, hecht de wond, doe een verband om en laat mij weer verder gaan met mijn mooie leven. Ik was bij de spoedeisende hulp maar het ging niet snel, want ik leefde en was niet in levensgevaar. Heel wat uren heb ik op het bed gelegen en gewacht. Ik had een flashback ervaring van de geboorte van mijn oudste dochter. Zij kwam zes weken te vroeg en toen was ik ook bij de spoedeisende hulp. Net als toen had ik nu het gevoel dat ik het allemaal goed onder controle had…

Na vijf uur bij de spoedeisende hulp, vergezeld door een hardloopvriendin die er de hele tijd bij bleef, ging ik naar huis. Afhankelijk van anderen, lopend met krukken, ging ik naar buiten in de rolstoel. Daar zat ik dan. In een rolstoel. Mijn kinderen hebben mij naar de supermarkt geduwd. Dat ging nog vrij makkelijk, brede wegen en de rekken waren ook niet zo hoog. Ook bij de kassa kon ik alles doen vanuit de rolstoel. Hoe anders was het in de bibliotheek. Wat staan de boeken hoog. Ik kon alleen maar bij twee schappen. Nadat ik al mijn afspraken, privé en zakelijk uit mijn agenda had gewist, kon ik, toch ook verrassend voor mezelf, me vrij makkelijk overgeven aan de situatie. Zoals ik al eerder schreef, ben ik een trouwe en gehoorzame student. Dus ik las de instructie van het ziekenhuis ‘weer naar huis’. En volgde het op, zittend met het been omhoog, de voet iets hoger dan de knie. En vooral; rusten.
Mijn lichaam vroeg om rust, dus ik luisterde erna. Sommige mensen zeiden geniet nu maar van de rust. Maar genieten is voor mij toch iets wat je graag doet vanuit je eigen initiatief en dit was overmacht. Ik heb tijdelijk mogen ervaren hoe het is om afhankelijk te zijn en in de rolstoel te zitten. Het kan, je kunt verder leven. Ook met de hulp van anderen. Dit is het leven, vallen en opstaan. Zoals ook een vriend ondernemer schreef ‘Judith, je zit nu in een dal, maar je gaat zo weer naar de top.’ Inmiddels ben ik weer op de been, maar hoe snel kan je leven er anders uit zien…

Mijn drie lessen die ook van toepassing zijn op je ondernemerschap:

1. We hebben niet alles onder controle. Ook niet in je bedrijf. Soms gebeuren er dingen en dat is puur toeval of overmacht.

2. Je hebt vriendschappen en relaties nodig. Ze zijn ontzettend belangrijk. Samen ben je veel sterker dan alleen. Ook als ondernemer.

3. Het maakt in feite niets uit wat er gebeurd, of je nu succesvol bent, of failliet gaat, als je er maar mee leert te leven.